Dajmy szansę tym Świętom

Bóg Przedwieczny - boski Logos - Ten, którego w Niebiosach czczą aniołowie, Ten, przed którym klęka dwudziestu czterech starców - nie przyszedł na Ziemię - nie zstąpił na nią, ale się na niej urodził.

Różnych bogów widziała ziemia. Silnych, odważnych bogów wojny, sprytnych i bardzo mądrych, przyjmujących niesamowite awatary, a nawet takich trzaskających gromami.

Jednak Nasz Bóg jest najodważniejszy z nich wszystkich. Nasz Bóg nie bał się urodzić na Ziemi jako ludzkie Dziecię. Nasz Bóg nie bał się zostać człowiekiem. Nie przyjął ludzkiej postaci. Nie miał ciała pozornego. Nie. On stał się człowiekiem.

Najpiękniejsze moje doświadczenie ze studiowania teologii wiąże się z pewnym pytaniem, które sobie stawiały pokolenia mędrców i scholastyków: Cur Deus Homo? Dlaczego Bóg stał się człowiekiem? A owo piękno, które mnie tak ujęło, zawiera się w odpowiedzi udzielonej przez Abelarda: z Miłości.

To Miłość jest osią wypełnienia Prawa. Wokół Miłości toczy się wszystko co glosił Nasz Pan. Miłośc jest powodem wszystkiego, co robił. To Miłość sprawiała, ze lgnął do Niego tłum i Miłość sprawiła, ze ten sam tłum się od Niego odwrócił. Kiedy ukazało się, najpierw Apostołom, a potem i Nam, Jego zbawcze dzieło, zrozumieliśmy, że On jest Miłością.

Fakt narodzin zawsze pobudza do życia Miłosc. Niezależnie od wszystkiego. Jest to siła, która nie baczy na wszelkie zło, groźby, okoliczności - nie baczy na wojny, choroby, czy kataklizmy.

Matka wpatrzona w nowonarodzone niemowlę, to obraz, który nie pozostawia żadnego miejsca na spekulacje. Jest jednoznaczny.

To jest jeden z najważniejszych przykładów, gdzie widać siłę owej, często odrealnionej, "Tradycji" - żywą siłę, która jasno pokazuje Powód, Treść i Cel Ewangelii.

Narodzenie Naszego Pana, czyli Wcielenie Boga, tak jak je widzimy w Ewangelii, i tak jak o nim nauczali Apostołowie, Ojcowie Kościoła i całe rzesze uczonych mężów Bożych - to rzecz niepojęta, pokazująca, że jeśli Słowo stało się Ciałem, to i "ogień może krzepnąć, a blask ciemnieć".

Kochani, Miłość sprawia, ze to, co zupełnie niepojęte i niewyobrażalne - Jezus: Bóg i Człowiek - staje się Prawdziwe i realne. To, co niemożliwe - możliwe.

Świętując Boże Narodzenie pamiętajmy o tym. Niemożliwe siedzi w nas często bardzo głęboko. Jest skrywane, albo niejednokrotnie bywa obchodzone na około od bardzo dawna. Niemożliwe lubi tez chwytać się tego, co nam najbliższe - czasem np. relacji z tymi, którzy są nam najbliżsi. Pamiętajmy, ze mamy w obecnym czasie do czynienia z Siłą, która niemożliwemu bardzo lubi śmiać się w twarz, a przez większość czasu po prostu zupełnie ignorować.

Bądzmy zdrowi, uważajmy na siebie, troszczmy się o tych wokół nas, i dajmy szanse tym Świętom. W Święta wszystko jest możliwe.

Grudniowa odwilż

Zmroziło nagle. Nie powinno nas to w zasadzie dziwić. Na naszych ziemiach mrozy nie powinny nikogo zaskakiwać. Ale przez kilka ostatnich lat przyzwyczailiśmy się, że w grudniu a i owszem, lekki śnieg może się pojawić, ale wywołuje jedynie błotko, a mrozy i takie chłody, jak w ostatnim tygodniu, to rzecz od bardzo dawna niespotykana.

Nie dość, że nominalna temperatura spadała dość mocno poniżej zera, to jeszcze do tego doszedł baaardzo zimny wiatr, który sprawiał, że każdy z nas mógł się poczuć prawdziwym obywatelem Europy Wschodniej, a nasze wczesnośredniowieczne związki z Północą wydały się nagle bardziej uzasadnione.

I kiedy już człowiek nastawił się na kalesony, grube skarpety, mocne sznurowanie zimowych butów i opatulanie się ciepłymi kurtkami, szalikami, czapkami i kapturami, a chroniące przed zimnem i wilgocią rękawice weszły na stałe do codziennych zestawów - masz Ci los - odwilż.

Dziś od rana śnieg zmienia się w kałuże, drogi są prawie w całości czarne, temperatura nie doskwiera w ogóle, a z nieba intensywnie świeci na nas piękne słońce.

Ale Pan Bóg, lub jak chcą inni - natura, wyposażył nas w rozum, który nie milczy w takich sytuacjach i podpowiada nam, że to nie jest jeszcze początek wiosny. Kto chce, komu to nie sprawia problemów, może się znowu przestawiać, i wrócić do jesiennych zestawów ubraniowych, ale większość doświadczonych piechurów miejskich po prostu z lekka poluzuje opatulenie, ale buty zachowają zimowe, kalesony też raczej im nie będą przeszkadzać, rękawice schowają do kieszeni kurtki, którą przecież zawsze można nosić rozpiętą. Bo to, że dziś w ciągu dnia jest odwilż, nie oznacza, że nagle, tak naprawdę w każdej chwili, nie wróci przeszywający chłód, a pod wieczór minusowe temperatury.

Piszę ten tekst w pewnym określonym kontekście dnia dzisiejszego. Piszę go, gdyż jedno pojęcie z tytułu nagminnie pojawia się w mediach na określenie naszych stosunków z pewnym krajem, którego formalna głowa dziś nas odwiedziła.

"Dlaczego uparcie negujecie odwilż w naszych stosunkach?" - ano być może i mamy odwilż, ale grudniowe odwilże mają to do siebie, że po nich wciąż nie ma wiosny na horyzoncie.

Pył Diamentowy

Trudny czas przed nami. Niewygodny. Nie tylko dlatego, że jest zimno, spadł śnieg i będzie jeszcze zimniej, i jeszcze ciemniej - choć te elementy na pewno mają duży wpływ na nasze odczuwanie. Trudny czas przed nami głównie dlatego, że wchodzimy w najpiękniejszy i najbardziej magiczny czas w roku, a wszystko wkoło próbuje odciągnąć naszą uwagę od tej magii, a piękno tego czasu - zohydzić.

Z czym się kojarzy grudzień? Ano głównie z tym, że jest coraz ciemniej i coraz zimniej. Jak zamykam oczy i myślę o tym miesiącu, to widzę błoto pośniegowe, nieprzyjemną pogodę, mrok i ...popołudniowe zakupy, bieganiny, tłumy ludzi, kiedyś na chodnikach ulic, teraz na parkingach przed centrami handlowymi.

W tym roku mamy rzecz niespotykaną od lat - atak konkretnej zimy ze śniegiem i mrozami już u progu tego miesiąca - a więc dochodzą nieprzejezdne ulice, korki, tłok w stojącej w nich nieprzyjemnej komunikacji miejskiej.

Im dni będą mijać szybciej, tym nasze złe odczuwanie tego czasu będzie się potęgować. Coraz mniej czasu na wszelkie przygotowania, coraz mniej czasu na kupowanie prezentów, ruchy coraz bardziej nerwowe.

Na czym polega magia Świąt wiemy doskonale. Wiedzą to w głębiach swoich sumień nawet ludzie, którzy jak ognia unikają jakichkolwiek związków z Powodem tej magii. Ale często umyka nam magia i piękno Adwentu. (Umyka - takie ładne, delikatne słowo) Tracimy tę magię, bo, raz, że ma miejsce ta cała kołomyja cywilizacyjna, o której powyżej, a dwa, że i sama magia jest dość ulotna.

Dziś radio doniosło, że gdzieś w okolicach Kętrzyna dało się zaobserwować niezwykle rzadkie zjawisko atmosferyczne - pył diamentowy. Mam wrażenie, że właściwe uchwycenie magii Adwentu bywa ostatnimi czasy równie rzadkie, i równie eteryczne.

Oczekiwanie.

O c z e k i w a n i e.

Jak złapać magię oczekiwania w czasach, kiedy czas goni jak poparzony, a my każdy dzień mamy wyliczony i rozplanowany - zaplanowaną niemal każdą godzinę...

Jak wychwycić ulotne pragnienie spełnienia się czegoś, co: 1. Wiemy o której godzinie i którego dnia nastąpi 2. Wiemy, że ani się obejrzymy, a będziemy się obżerać z rodziną 3. Będziemy zmęczeni po przygotowaniach, albo jeszcze wciąż bez tchu po "wszystkich pilnych sprawach do załatwienia akurat w wigilię", albo, co gorsza, 4. Wmawiamy sobie od lat, że wcale nie lubimy tego czasu, i wcale nam się dobrze nie kojarzy.

No właśnie- czy wiemy na pewno kiedy jest to JUŻ i "są święta"? Czy to jest owa "pierwsza gwiazdka" i początek kolacji? Czy może dopiero po kolacji, jak już wszystko ucichnie...? Jak jest taki chłodny, w tym roku zapewne mroźny, bardzo późny wieczór (i przychodzi do nas nasz pies i mówi "Wesołych Świąt":)? Nie sposób określić kiedy następuje uwolnienie magii, dla której trwa wszędzie na świecie cały ten grudniowy rozpiździel. U mnie, ten moment ma miejsce co roku w innym momencie. Za każdym razem mnie całkowicie zaskakuje, ale za każdym razem przychodzi, choćby nie wiem co się działo.

Obżarstwo. Obżarstwa nie sposób umagicznić. Niestety. Jako wielki łasuch od lat próbuję, ale z przykrością muszę systematycznie wywieszać białą flagę. Ale można umagicznić pichcenie. A pichcenie świąteczne umagicznić jest niezwykle łatwo. Ale o tym to wpis powstanie pewnie wkrótce na blogu Rzecz o pilnowaniu ogniska ... domowego

Zmęczenie i "pilne sprawy do załatwienia akurat w wigilię" mają prostą receptę - ale wymagają silnej woli. Zrób wszystko co możesz wcześniej. I nie mów: Łatwo powiedzieć. Nie. Kup prezenty w tym tygodniu. Dasz radę. Będziesz miał "bardzo dużo z głowy". Zaufaj mi. Byłem przez lata oporny przed taką postawą, ale ona naprawdę działa. A "przygotowania"? NA SPOKOJNIE - jak czegoś zabraknie, to świat się nie zawali, a Ty będziesz zdrowszy.

Ostatnia przeszkoda jest najtrudniejsza, ale i zmusza nas do zadania sobie najważniejszego pytania. Co świętujemy? Na co czekamy? Czego spełnienia pragniemy?

I absolutnie nie mam zamiaru Wam o tym pisać. Aż taki głupi nie jestem. Ja Was tylko proszę: zadajcie sobie te pytania. Uczciwie. W cokolwiek wierzycie, albo nie wierzycie.

Bo choć dla wszystkich na około możemy dalej udawać i się nigdy-przenigdy przed nikim nie przyznawać, to jednak doskonale wiemy, że wszyscy kochamy czas Świąt.

A oczekiwanie na obiekt miłości to już zna każdy z nas.

Christus Vincit

Chciałbym Wam dziś, w nasze święto, w ten Dzień Pański opowiedzieć o trzech rzeczach oczywistych, ale głęboko wierzę, że komuś na pewno potrzebnych. I bardzo proszę, jeśli już tu się znalazłeś, to zostań do końca.

Po pierwsze, jest Nasz Pan - Jezus Chrystus ŻYJE. Nasz Pan JEST. "Jam jest Pierwszy i Ostatni, i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków"

Po drugie, bardzo ważne jest, jaki jest ten Nasz Pan - on jest dziś Christus Vincit - potężny i tryumfujący!

Po trzecie wreszcie, co robi - ano niby niewiele, ale jednak wszystko, co nam tak naprawdę potrzebne - Objawia się nam, pochyla się nad nami, i mówi do nas.


(9) Ja, Jan, wasz brat i współuczestnik w ucisku i królestwie, i wytrwałości w Jezusie, byłem na wyspie, zwanej Patmos, z powodu słowa Bożego i świadectwa Jezusa. (10) Doznałem zachwycenia w dzień Pański i posłyszałem za sobą potężny głos jak gdyby trąby (11) mówiącej: Co widzisz, napisz w księdze i poślij siedmiu Kościołom: do Efezu, Smyrny, Pergamu, Tiatyry, Sardów, Filadelfii i Laodycei.

(12) I obróciłem się, aby widzieć, co za głos do mnie mówił; a obróciwszy się ujrzałem siedem złotych świeczników, (13) i pośród świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego, obleczonego [w szatę] do stóp i przepasanego na piersiach złotym pasem. (14) Głowa Jego i włosy - białe jak biała wełna, jak śnieg, a oczy Jego jak płomień ognia. (15) Stopy Jego podobne do drogocennego metalu, jak gdyby w piecu rozżarzonego, a głos Jego jak głos wielu wód. (16) W prawej swej ręce miał siedem gwiazd i z Jego ust wychodził miecz obosieczny, ostry. A Jego wygląd - jak słońce, kiedy jaśnieje w swej mocy.

(17) Kiedym Go ujrzał, do stóp Jego upadłem jak martwy, a On położył na mnie prawą rękę, mówiąc: Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni (18) i żyjący.Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków i mam klucze śmierci i Otchłani.

Jest to opis ostatniej biblijnej chrystofanii - kocham całą Biblię i wiele jest w niej wspaniałych miejsc, ale chyba od dziecka mam tak, że najbardziej lubię te miejsca, a których objawia się Chrystus - już intuicyjnie wyczuwałem, że nawet starotestamentowe teofanie, to w rzeczywistości chrystofanie - opisy Chrystusa, który się objawia dotykały mnie szczególnie - poruszały mnie, przepełniały tym co tak potrzebne - nadzieją, wiarą... miłością.

Święty Jan doświadcza spotkania z Panem. Jest przedostatnia dekada I w. i można powiedzieć, że sytuacja nie rysuje się zbyt kolorowo. Początkowy żar już z lekka dogasa - Jan jest ostatnim żyjącym apostołem, a wokół mamy prześladowania ekipy faceta, który tytułował się skromnie Dominus et Deus - Neron przy Domicjanie to tak jak getta ławkowe przy obozach koncentracyjnych.

Jestem pewien, że nawet w środowisku Jana i jego uczniów nastroje były niewesołe. Pewnie zastanawiali się, czy wobec zaistniałej sytuacji to co robią ma w ogóle jakiś sens - że przecież jest ich garstka, uwięzionych, sterroryzowanych, wszędzie wokół ich wiara wystawiany jest na poważną próbę. I właśnie w takich okolicznościach objawia się Janowi Pan - Chrystus.

Najprostsza i najbardziej zarazem doniosła prawda - do Jana dociera głos Pana, który mówi:

Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków.

Chrystus objawia się przede wszystkim po to, żeby powiedzieć: JESTEM. ŻYJĘ. Jestem, który jestem. - wiemy jaki ciężar ma ten tytuł.

Może czasem popadamy w myślenie, że ten Chrystus, który owszem, przyszedł z miłości na Ziemię, umarł za nas, ale dziś, teraz... jest gdzieś daleko. Kiedy jest wokół ciężko, kiedy przez okoliczności i czasy "ciężko jest wierzyć" - łatwo popaść w myślenie, że "tak naprawdę to nie wiem, czy ten Jezus w ogóle jest... czy żyje...".

Kiedy Izraelici zostali przez Mojżesza wyprowadzeni z Egiptu - pamiętamy te historię - plagi, spektakularne działanie Boga JHWH i charyzmatyczne przywództwo Mojżesza - stanął na górze, wezwał imienia Boga, a morze się rozstąpiło. Kiedy w tej historii docieramy do momentu, jak przebywali już na pustyni (jedzenie im spadało z nieba!), a Mojżesz poszedł na górę Synaj odebrać od Boga Tablice Kamienne, na których miało zostać spisane Przymierze JHWH z Izraelem, to lud z lekka się zaniepokoił przedłużającą się nieobecnością swojego lidera, i w konsekwencji postanowił poprzeć pomysł Aarona, zresztą brata Mojżesza, żeby zamiast niewidzialnego Boga, zrobić sobie jakiegoś widzialnego - i stworzyli sobie złotego cielca. Ale jak ten plan powstawał w ich głowach, i rozpoczęły się szemrania - to mamy tam bardzo symptomatyczny "głos z ludu" - "Nie wiemy bowiem, co stało się z owym Mojżeszem...". Piękne, prawda? To już nie jest TEN Mojżesz - ich niepokonany przywódca, charyzmatyczny łącznik z Bogiem, ale nagle to jest "owy Mojżesz".

Każdy może się zwyczajnie pogubić. Każdy może zwyczajnie zabłądzić w myśleniu - "Owszem, jest. Ale gdzie? W niebie? Co mi po tym. Ja żyję tutaj, a tutaj jest, jak jest... niewesoło..." - Chrystus się nam dzisiaj i tutaj objawia i mówi: Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków.

Druga rzecz, to obraz tego objawiającego się nam Pana...

obróciwszy się ujrzałem siedem złotych świeczników, (13) i pośród świeczników kogoś podobnego do Syna Człowieczego, obleczonego [w szatę] do stóp i przepasanego na piersiach złotym pasem. (14) Głowa Jego i włosy - białe jak biała wełna, jak śnieg, a oczy Jego jak płomień ognia. (15) Stopy Jego podobne do drogocennego metalu, jak gdyby w piecu rozżarzonego, a głos Jego jak głos wielu wód. (16) W prawej swej ręce miał siedem gwiazd i z Jego ust wychodził miecz obosieczny, ostry. A Jego wygląd - jak słońce, kiedy jaśnieje w swej mocy.

To jest moi mili czytelnicy obraz Chrystusa Tryumfującego! To jest Nasz Pan - Potężny, Zwycięski, w Chwale!

Może nam się wydawać, że skoro czasy są takie smutne, skoro wartości, które dla nas cenne, są w odwrocie, to i Chrystus mógłby przyjść zatroskany. Złe dni nastały, trudno w obliczu tego wszystkiego wierzyć w cokolwiek - to co się dzieje, przechodzi wszelkie pojęcie. Czy to są rzeczy, które nie martwią naszego Pana? Mógłby przyjść do Jana zasępiony, pochylony i powiedzieć: "Och... Kochany Janie, powiedz, co to się porobiło...? Źle to wygląda..."

Tymczasem Nasz Pan, Jezus Chrystus objawia się Janowi jako Chrystus Tryumfujący! On nie jest absolutnie przygnieciony "ciężarem złych dni"... On jest ponad. Chociaż z naszej perspektywy świat może gnić i się walić, to nic nie zmieni tego obrazu - Nasz Pan, Nasz Król, Ten, pod którego sztandarem idziemy jest Królem i Panem, Chrystusem Tryumfującym i Jego Tryumfu nic nie jest w stanie podważyć!

Bardzo często możemy mieć wrażenie, że to zło tryumfuje. Codzień nie brak informacji, że zło panoszy się wszędzie wokół... w kraju, w miastach, pośród naszych znajomych, czy nawet rodzin... w Kościele... Ale kiedy zobaczymy - a jeśli będziemy naprawdę chcieli, to się to uda - Naszego Pana, który przychodzi do nas w swojej chwale, to zobaczymy właśnie Jego Tryumf - nad wszelką nieprawością, wszelkim złem, zdradą... Tylko u Niego jest takie zwycięstwo - tylko on je daje, tylko w Nim możemy mieć świadomość, że wszystko co tak nas na codzień męczy, wszelkie wybicia szamba, czy to sławkonowakowe, czy biskupopaetzowe - nie mają żadnego znaczenia, bo On jest ponad wszelkim złem!

Co do Kościoła - Jakikolwiek on nam się wydaje często nieprawy - kapusie, pedofile, jednostki mierne, a czasem wręcz obrzydliwe oblekające się w zaszczytne szaty - jakkolwiek nie rozumiemy wielu rzeczy - i jakkolwiek nie umiemy pogodzić się z wieloma rzeczami, które w nim mają miejsce - to wiedzmy dziś, również z tego obrazu, jedno - jakikolwiek ten Kościół jest, to Chrystus trzyma go swoim ręku. Tego też nic nie zmieni!

Na koniec wreszcie Chrystus, Wielki i Tryumfujący, który się objawia Janowi w Dzień Pański przychodzi... i kładzie swojemu uczniowi rękę na ramieniu. Jan leży - padł przed swoim Panem. Ale nie wiemy czy padł tylko z "pokory i bojaźni" - może padł, bo dotarło do niego, że jego wiara ostatnimi czasy była o wiele słabsza, niż dawniej...

Jeśli chcemy, to Nasz Pan może nam się dziś objawić - tu i teraz - i możemy go ujrzeć jako zwycięskiego "Wodza Wojska Pana", który przychodzi w chwili, kiedy najbardziej nam go brakuje, kiedy wydaje się nam, że jest daleko - i ten Pan, ten Nasz Król, Święty i Potężny przychodzi do nas i niezależnie od tego co się dzieje wokół - pochyla się nad nami, kładzie na nas swoją rękę i mówi do nas:

Przestań się lękać! Jam jest Pierwszy i Ostatni i żyjący. Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków!!!

Cholerne "zielone świątki"

Zorientowałem się dziś, że dla wielu osób było zagadką dlaczego sklepy tej niedzieli były pozamykane, jednak w pewne zażenowanie wprawił mnie dopiero fakt, że we wciąż jeszcze chrześcijańskim kraju (ponoć wręcz ultrakatolickim) są osoby, które dowiedziawszy się, że sklepy pozamykane, bo są "zielone świątki", wciąż nie miała bladego pojęcia co to za święto.

Otóż wiedzcie moi mili, że nie obchodzimy dziś żadnych "zielonych świątek". Obchodzimy dziś Święto Zesłania Ducha Świętego. I mówi to Wam człowiek wychowany w tradycji zielonoświątkowej, syn zielonoświątkowego pastora, absolwent zielonoświątkowego seminarium duchownego i ochrzczony wierny Kościoła o takiej samej nazwie. (Nazwie, której nie lubi, która jest zła, nieprawdziwa i wręcz wypaczająca wydarzenie, do którego założyciele tego ruchu religijnego się odwoływali) W każdym innym kraju święto to nazywa się pentekostalnym, pięćdziesiątniczym. W Pięćdziesiątnicę bowiem, czyli w pięćdziesiąt dni po Święcie Paschy, nastąpiło zesłanie Ducha Świętego.

Świętujemy Boże Narodzenie, jako Największy Cud - najdziwniejsze i najbardziej zagadkowe wydarzenie na Ziemi - Wcielenie Boga.

Świętujemy Zmartwychwstanie Naszego Pana, jako Najcudowniejsze Wydarzenie w dziejach ludzkości - Zmartwychwstanie Syna Bożego jako urzeczywistnienie zbawienia.

A zamiast Świętować Przyjście na Ziemię Trzeciej Osoby Trójjedynego Boga, świętujemy "zielone świątki", a o samej Tej Osobie Naszego Boga nie wiemy prawie nic. Śmiem twierdzić, że jest to największy dramat Chrześcijaństwa i jednocześnie poważne utrudnienie dla wielu z nas w naszej drodze wiary.

Duch Święty zszedł bowiem na Ziemię, zszedł do uczniów w Jerozolimie, i został na Ziemi. Nie wniebowstąpił. Nie opuścił nas ani na chwilę. Boży Plan Zbawienia w tym wydarzeniu osiągnął wymiar kompletnie niewyobrażalny - dostępne powszechnie stało się coś, co w historii było w zasięgu jedynie potężnych herosów wiary tj. Abraham, Mojżesz, Dawid, prorocy, Jan Chrzciciel. No dobrze, ale w zasadzie co?

Dzieje Apostolskie, z rozdziału 2.

(1) Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. (2) Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. (3) Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. (4) I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.

(5) Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. (6) Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. (7) Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? - mówili pełni zdumienia i podziwu. (8) Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? - (9) Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, (10) Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, (11) Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże.

Duch Święty - obecność Boga we wnętrzu człowieka - obecność wyczuwalna emocjonalnie, wolicjonalnie, psychicznie, a mogąca manifestować się fizycznie - tj. w obrazie powyżej.

Nie chcę zarzucać Was mili czytelnicy "religijną gadką", ale wiedzcie, że obecność Ducha Świętego w moim życiu sprawiła, że wciąż jeszcze jestem tak gorliwym w prostocie swojego serca chrześcijaninem. Dar Wiary, który otrzymałem dawno rozmieniłbym już chyba na drobne, gdyby nie fakt, że jest przez cały czas w moim życiu obecna Trzecia Osoba Trójcy Świętej.

Ta obecność manifestuje się, ale nie jest to konieczne. Wszystko to, co wymieniłem przed manifestacją jest dla człowieka tak silne i przejmujące, że ta manifestacja staje się tylko jakby ujściem wewnętrznego przekonania o wielkości i wspaniałości Boga. Staje się wyrazem wdzięczności za tak potężne umocowanie tego Daru Wiary. Bo obecność Ducha Świętego w naszym życiu staje się właśnie umocowaniem - zabezpieczeniem, pieczęcią, kotwicą - naszej Wiary.

To Duch Święty sprawia, że nabieramy sił, że nabieramy inspiracji, że nabieramy nadziei do codziennej wędrówki przez życie. To obecność Ducha Świętego sprawia, że nasze życie chrześcijańskie może owocować - może owocować esencją chrześcijaństwa - miłością.

Wiedzcie, że manifestacje opisane w Dziejach Apostolskich są chlebem powszednim wiernych społeczności zielonoświątkowych. I dla wielu ludzi z zewnątrz są zagadką - czymś, co składają na karb zbiorowego emocjonalnego uniesienia - pojawiającym się w dużej jednorodnej grupie elementem jakiegoś religijnego zaślepienia.

Dziś jestem na dalekich obrzeżach środowiska, w którym się wychowałem. Dziś jestem z dala od strasznie egzaltowanego i emocjonalnego rytu pobożnościowego w którym dorastałem. Dziś wielu spośród moich niedawnych sióstr i braci odsądziłoby mnie od czci i wiary, gdyby mnie w Wielką Sobotę zobaczyło ze święconką u oo. Franciszkanów. Dziś wielu gorliwych zielonoświątkowców przecierałoby oczy ze zdumienia widząc mnie uczestniczącego z nabożnym przejęciem we Mszy Trydenckiej, albo po prostu żegnającego się przed krzyżem.

Ale mimo to, ja uparcie, bez względu na wszystko, ciągle i nieustannie, wbrew przeciwnościom z różnych stron, doświadczam obecności Boga NA CO DZIEŃ. A dzieje się to za sprawą Ducha Świętego.

Chwała Ci Boże Stwórco Wszechrzeczy. Chwała Ci Nasz Panie i Królu Jezu Chryste. Chwała Ci Duchu Święty, który jesteś pośród nas.

Słowo do potrzebujących napisane 10.04

Do wszystkich, którzy obrali sobie drogę Prawdy. Do wszystkich, którzy w tym, co się wydarzyło widzą więcej, niż tragedię ludzką. Do nas wszystkich, dla których jest to tragedia naszego narodu o wymiarze głębszym niż śmierć naszego Prezydenta i wszystkich tych, którzy zginęli z nim. Ten głębszy wymiar - jak potężny cios kijem przez głowę - wbija nam w serca klin. Świadomość tego, że oto zginęli ludzie, którzy służyli Prawdzie, że zginęli ludzie, którzy tworzyli fundament naszych nadziei na normalność wykoleja wszystkie nasze myśli. Ta świadomość wykoleja myśli o przyszłości i uniemożliwia nam dzisiaj patrzenie z nadzieją na nasz kraj.

Ten głębszy wymiar może sprawiać, że czujemy się pokonani. Ale ten głębszy wymiar tej tragedii każe nam uświadomić sobie, albo przypomnieć, o co tak naprawdę chodzi - na co piszemy się wierząc w to, co robimy. "Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału..." pisze Św. Paweł do wierzących w Efezie, po czym tworzy jeden z bardziej sugestywnych obrazów tego, co jest niezbędne dla wierzących w Sprawiedliwość, dla naśladowców Ewangelii Miłości - obraz zbroi - jest tam pancerz sprawiedliwości, jest tarcza wiary, przyłbica zbawienia i miecz Ducha, którym jest Słowo Boże. Ale uzasadnienie potrzeby przywdziania tego wszystkiego, co tak naprawdę nas konstytuuje, jest absolutnie dla nas kluczowe - "Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału ..."

To jest też dziś główną refleksją dla każdego z nas. Te śmierci pokazują nam jasno - klarują obraz, jakkolwiek ciężko to teraz brzmi, jakkolwiek wiele ważą te słowa - walcząc o Prawdę, stawiając sobie za cel Sprawiedliwość i chcąc normalności, nie bojąc się haseł ze sztandarów tych, którzy zginęli na przestrzeni dziejów - w Katyniu, w Charkowie, pod Monte Cassino, w Powstaniu Warszawskim - traktując
poważnie nasze cele i idee na których nam zależy - pozbawiamy się złudzeń. Kurtyna opada.

Koniec z głupkowatymi uśmieszkami. Koniec z udawaną zadumą - koniec z udawanym patriotyzmem. Koniec z tymi, dla których to była kariera, rozrywka, zabawa. Przestają liczyć się Ci, którzy uczestniczyli w tym cyrku dla swoich miałkich przyziemnych krótkowzrocznych celów. To, co się wydarzyło obija nam szczęki. Powala. Ale nie nokautuje, choćby nie wiem jak mocno nam to wmawiały kłamstwa diabelskie.

"...powaleni, ale nie pokonani" mówi dziś do nas Żywe Słowo. Mówi to w konkretnym celu. Nie po to, żeby nas pocieszyć. Nie pocieszenia potrzebujemy. Potrzebujemy czegoś znacznie poważniejszego - ponoć jedno ze znaczeń greckiego parakletos, tłumaczonego jako pocieszyciel, to taki ktoś, kto dźga od tyłu włócznią maruderów - wypycha nią do walki, budzi z letargu. Nie wiem, czy to prawda, ale jeśli jakiegoś
pocieszenia dziś potrzebujemy, to tylko takiego.

"Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła". Pozbawieni złudzeń, "powaleni, ale nie pokonani" musimy odpowiedzieć sobie na jedno proste pytanie: Czy chcemy...

I tak nasza sytuacja nie wyglądała dobrze. Codzienność nas o tym przekonywała. Codzienność nas nierzadko przytłaczała. Obserwując uwiąd normalności, ucieczkę prawdy przed poprawnością, treści przed miałkością, czy szczerości przed udawaniem, pewnie niejednokrotnie wątpiliśmy w nasze działania, w nasze marzenia, w realizację naszych celów. Jak się przed tym obronić teraz? Nasz Pan, słowami Apostoła
Narodów mówi nam, że "kiedy jesteśmy słabi, wtedy jesteśmy mocni".

Jesteśmy sługami Prawdy - ona nie musi się niczego bać. Wiemy, że to co robimy, to w co wierzymy, daje Życie. Wiemy, że jesteśmy po jasnej stronie mocy. Mamy siebie nawzajem, i to, że jesteśmy otoczeni przez hordy piekielnych mocy niczego nie zmienia. Byliśmy tak samo otoczeni i przed tragedią prezydenckiego samolotu. To jest ten głębszy wymiar tego, co się wydarzyło. Teraz po prostu nie mamy złudzeń, na co się pisaliśmy, na co się piszemy. Bój ten, który toczymy, a który tak naprawdę dopiero przyjdzie nam stoczyć, będzie bojem o to, w co wierzymy - o Prawdę, bojem, którego finału możemy nie zobaczyć, ale którego wartość jest tym większa. Jesteśmy wybrani. Jesteśmy wybrani na trudne czasy dla Prawdy, na trudne czasy dla Miłości, dla Wiary i dla Nadziei. I choć trzewia skręca zło, choć wnętrzności trawi ból,
nie możemy, nie wolno nam o tym zapominać. "...powaleni, ale nie pokonani".

Jest mi za nas wstyd!

Straszne badania opublikowała dziś Rzepa. Oj straszne. Czytałem i z każdym akapitem było coraz gorzej. Były to bowiem tzw. badania światopoglądowe. Jak wiemy, może i Polacy są gościnni, może są otwarci na przyszłość, na rozwój. Ponoć nawet jesteśmy przedsiębiorczy i nie boimy się kryzysów, za nic mając sobie krakanie znawców światowych indeksów. Ale w kwestiach ideologicznych - oj moi drodzy - ciemnogród, nic innego nie sposób powiedzieć.

Z sondażu GFK Polonia wychodzi, że postęp w naszym kraju ma nie tylko kij w szprychach, ale i błoto w piastach. Na dzień dobry wychodzi, że 80% społeczeństwa wyklucza prawo do małżeństwa dla osób tej samej płci! Zaraz pojawia się w tekście wypowiedź Roberta Biedronia, który twierdzi, że właśnie dlatego jego organizacja nie postuluje małżeństw homo, a jedynie związki partnerskie. Ale drodzy Polacy, tylko 3% z nas, jest zwolennikami legalizacji takich związków. To o czymś świadczy. Bo co z tego, że obrońcy biednych prześladowanych homoseksualistów dostosowują swoje postulaty do naszych warunków. Przecież powinniśmy gonić Europę, bez patrzenia, że u nas jest tak, a nie inaczej. 93% jest przeciw adopcji dzieci przez pary tej samej płci - to jest zatrważające; a kompletnie niegodne postępowej Europy jest to, że 1% z nas to zwolennicy takiej adopcji. Dodatkowo wprawdzie 4% jest "raczej za". Ale to pokazuje, że odpowiadając "raczej za", ludzie już tam jakoś świadomi, tego jak być powinno, wciąż są do pewnego stopnia zniewoleni, skoro boją się odpowiedzieć zdecydowanie. W jak gęstym bagnie zacofania przychodzi nam żyć na co dzień...

Podobnie fatalnie rzecz się ma z kolejnym probierzem dojrzałości demokratycznych społeczeństw zachodu - stosunkiem do usuwania płodów - czy też jak mawiają przepełnieni zabobonnymi rytuałami i zniewoleni kajdanami wychowania w tzw. tradycji chrześcijańskiej chore karły europejskiej cywilizacji - mordowania nienarodzonych obywateli. Oto bowiem 5% Polaków opowiada się za aborcją na żądania - czyli, umówmy się, tak naprawdę za europejskim standardem, który zaraz będzie absolutnym być-albo-nie-być społeczeństw UE. Robi się naprawdę nieciekawie, kiedy popatrzymy jak wielka jest grupa kompletnie zacofanych ludzi, którzy wykluczają aborcję w każdej dziedzinie - tych jest w naszym kraju ponoć 30%. Trzydzieści procent! To jest cała masa ludzi, którzy nie mają kompletnie żadnej świadomości społecznej! 60% odpowiada, że dopuszcza aborcję w szczególnych przypadkach, czyli pewnie jest za utrzymaniem obecnej, chorej sytuacji naszego prawodawstwa w tym temacie.

Na szczęście pani Wanda Nowicka podsuwa nam pewną możliwą interpretację tych badań - Ta postawa jej zdaniem "świadczy o o hipokryzji społeczeństwa". Jest trochę pocieszające, ale i tak źle wróży naszemu rozwojowi. Wiemy aż za dobrze, że bez postępu w warstwie ideologicznej, żadne zmiany na lepsze sytuacji naszego kraju nie będą możliwe. Zachodni inwestorzy nie będą masowo przyjeżdżać do Polski wiedząc, że nic tu się nie zmieniło od czasów przedwojennych, albo i jeszcze dawniejszych. Nie będą chcieli zostawiać swojego kapitału w kraju antysemickim, który do tego jest kompletnie niewrażliwy na najważniejsze potrzeby współczesnego społeczeństwa. Wstyd!


tekst oparty na publikacji "Rz" T. Nieśpiała http://www.rp.pl/artykul/450884__Nie__dla_malzenstw_gejowskich.html